Hiko-san
29 May 2005
Op vrijdag na het werk, op goed geluk vertrokken naar Yaba-Hita-Hiko-san Quasi-National Park.In eerste instantie leek het goed geluk niet met ons te zijn, eerste hotel was vol. Hoe kan dat nou, we zitten zo ongeveer in the middle of nowhere. Maar gelukkig was er een alternatief, daar konden we één nacht blijven want zaterdag waren ze volgeboekt. We hadden geen idee wat er aan de hand was dat het zo druk was, maar wij hadden in ieder geval een slaapplaats voor de nacht. Zaterdag op tijd uit de veren, we gaan wandelen! De bedoeling is om rustig aan te beginnen.
De Lonely Planet Hiking Guide beschrijft een 4 uurs wandeling in de categorie "easy". Dat zou dus goed te doen moeten zijn, ware het niet dat we onderweg een ander pad tegenkwamen wat er ook wel heel leuk uitzag.
Alles bij elkaar heeft de wandeling zo'n zes uur geduurd en was verre van makkelijk. Op sommige stukken moest je je via kettingen omhoog hijsen, zo steil was het.
De wandeling stond niet echt duidelijk aangegeven, maar gelukkig waren er ook andere wandelaars, waar we af en toe de weg aan konden vragen. Het laatste stuk liep er een Japanse man met ons mee, zodat we zeker niet zouden verdwalen. Heel erg aardig. De wandeling duurde dus wat langer dan verwacht en de water voorraad was aardig geslonken, maar gelukkig kwamen we net op tijd bij een tempeltje met een kleine waterbak, dat gevoed wordt door bergwater.
Er liggen waterbakjes om uit te drinken. De bedoeling is dat je eerst het bekertje gebruikt om je handen af te spoelen en daarna kun je drinken. Heerlijk koel water, zonder de chloor smaak die het water uit de kraan in Nagasaki heeft. We hebben de drie pieken van Hiko-san in één wandeling bedwongen, een geweldige ervaring, maar de benen beginnen toch wel te protesteren.
Voordat we aan het laatste stuk beginnen, eerst een toilet bezoek. De benen protesteren nog meer bij het zien van de traditionele hurk toilet, als dat maar goed gaat....Het laatste uur lopen we langs de weg en dat loopt een stuk makkelijker.
Hiko-san is een paradijs voor wandelaars maar toch zijn er zijn niet zoveel hotels. Restaurants kun je op een halve hand tellen en naar een kroeg hoef je niet eens te gaan zoeken. We hebben geluk en vinden een winkeltje, annex kroeg annex restaurant waar we het lekkerste ijsje vinden wat er op de wereld te koop is, of zou het zo lijken omdat we er zo vreselijk aan toe zijn. Daarna is het tijd om de auto te halen en weer naar een ander hotel te verhuizen. Het hotel ziet er niet uit, dus we staan te kijken van de hoge prijs. Maar we hebben geen keuze, de andere hotels zijn vol. We hebben een uurt in de gemeenschappelijke badruimte doorgebracht, heerlijk douchen en daarna in een warm water bron relaxen. Het is alleen jammer dat de gemeenschappelijke badruimte niet gemengd is, dus we hebben ieder een hele badruimte voor onszelf.
Daarna krijgen we een koningsmaal voorgeschoteld op onze hotelkamer. De kamer is verdeeld in een Japanse kamer, met een lage tafel op tatami matten en achter de schuifdeuren de slaapkamer met "echte" bedden.
De halve tafel staat vol met kleine bakjes en schaaltjes, maar allelei lekkernijen, wel of niet herkenbaar. Het is erg lekker en dat hebben we verdiend!
Zondag willen we nog een wandelingetje maken, sake brouwerij bezoeken en naar een "onsen" (Japanse hotpring) gaan, maar het loopt allemaal anders. Het pad wat we volgen blijkt helemaal de verkeerde kant op te lopen, dus draaien we maar weer om. Het plan is om een ander pad te gaan volgen, maar op de terugweg horen we trommels en we gaan kijken wat er aan de hand is.
Er blijkt een festival te zijn, ter gelegenheid van de "opening van de berg". Het is niet helemaal duidelijk wat er mee bedoeld wordt. Het lijkt wel een religieuze aangelegenheid, waarbij mantra's gezongen worden en belletjes rinkelen. Er brand een groot vuur en er worden plankjes met Japanse teksten in het vuur gegooid.
Wanneer alle plankjes in het vuur liggen, begint een muziek/dans optreden. Heel erg mooi, in Nederland zijn we er een keer voor naar de schouwburg geweest, en hier zitten we in het gras te genieten van een geweldig optreden (zie ook het filmpje).
Na het optreden gaan we op zoek naar de sake brouwerij, die volgens het boek dagelijks rondleidingen heeft. Misschien zijn we te laat, of misschien zijn de rondleidingen toch niet dagelijks. Hoe dan ook, we staan aan de gesloten deur. Het is een mooie omgeving, dus we besluiten een korte wandeling te maken.
We komen in een Japanse tuin terecht, erg rustig. Later vinden we de "onsen" maar ook deze is helaas opgedeeld in een dames en heren gedeelte, dus dat laten we maar zitten. Inmiddels is het tijd om naar huis te gaan, maar we gaan zeker nog een keer deze kant op.
De Lonely Planet Hiking Guide beschrijft een 4 uurs wandeling in de categorie "easy". Dat zou dus goed te doen moeten zijn, ware het niet dat we onderweg een ander pad tegenkwamen wat er ook wel heel leuk uitzag.
Alles bij elkaar heeft de wandeling zo'n zes uur geduurd en was verre van makkelijk. Op sommige stukken moest je je via kettingen omhoog hijsen, zo steil was het.
De wandeling stond niet echt duidelijk aangegeven, maar gelukkig waren er ook andere wandelaars, waar we af en toe de weg aan konden vragen. Het laatste stuk liep er een Japanse man met ons mee, zodat we zeker niet zouden verdwalen. Heel erg aardig. De wandeling duurde dus wat langer dan verwacht en de water voorraad was aardig geslonken, maar gelukkig kwamen we net op tijd bij een tempeltje met een kleine waterbak, dat gevoed wordt door bergwater.
Er liggen waterbakjes om uit te drinken. De bedoeling is dat je eerst het bekertje gebruikt om je handen af te spoelen en daarna kun je drinken. Heerlijk koel water, zonder de chloor smaak die het water uit de kraan in Nagasaki heeft. We hebben de drie pieken van Hiko-san in één wandeling bedwongen, een geweldige ervaring, maar de benen beginnen toch wel te protesteren.
Voordat we aan het laatste stuk beginnen, eerst een toilet bezoek. De benen protesteren nog meer bij het zien van de traditionele hurk toilet, als dat maar goed gaat....Het laatste uur lopen we langs de weg en dat loopt een stuk makkelijker.
Hiko-san is een paradijs voor wandelaars maar toch zijn er zijn niet zoveel hotels. Restaurants kun je op een halve hand tellen en naar een kroeg hoef je niet eens te gaan zoeken. We hebben geluk en vinden een winkeltje, annex kroeg annex restaurant waar we het lekkerste ijsje vinden wat er op de wereld te koop is, of zou het zo lijken omdat we er zo vreselijk aan toe zijn. Daarna is het tijd om de auto te halen en weer naar een ander hotel te verhuizen. Het hotel ziet er niet uit, dus we staan te kijken van de hoge prijs. Maar we hebben geen keuze, de andere hotels zijn vol. We hebben een uurt in de gemeenschappelijke badruimte doorgebracht, heerlijk douchen en daarna in een warm water bron relaxen. Het is alleen jammer dat de gemeenschappelijke badruimte niet gemengd is, dus we hebben ieder een hele badruimte voor onszelf.
Daarna krijgen we een koningsmaal voorgeschoteld op onze hotelkamer. De kamer is verdeeld in een Japanse kamer, met een lage tafel op tatami matten en achter de schuifdeuren de slaapkamer met "echte" bedden.
De halve tafel staat vol met kleine bakjes en schaaltjes, maar allelei lekkernijen, wel of niet herkenbaar. Het is erg lekker en dat hebben we verdiend!
Zondag willen we nog een wandelingetje maken, sake brouwerij bezoeken en naar een "onsen" (Japanse hotpring) gaan, maar het loopt allemaal anders. Het pad wat we volgen blijkt helemaal de verkeerde kant op te lopen, dus draaien we maar weer om. Het plan is om een ander pad te gaan volgen, maar op de terugweg horen we trommels en we gaan kijken wat er aan de hand is.
Er blijkt een festival te zijn, ter gelegenheid van de "opening van de berg". Het is niet helemaal duidelijk wat er mee bedoeld wordt. Het lijkt wel een religieuze aangelegenheid, waarbij mantra's gezongen worden en belletjes rinkelen. Er brand een groot vuur en er worden plankjes met Japanse teksten in het vuur gegooid.
Wanneer alle plankjes in het vuur liggen, begint een muziek/dans optreden. Heel erg mooi, in Nederland zijn we er een keer voor naar de schouwburg geweest, en hier zitten we in het gras te genieten van een geweldig optreden (zie ook het filmpje).
Na het optreden gaan we op zoek naar de sake brouwerij, die volgens het boek dagelijks rondleidingen heeft. Misschien zijn we te laat, of misschien zijn de rondleidingen toch niet dagelijks. Hoe dan ook, we staan aan de gesloten deur. Het is een mooie omgeving, dus we besluiten een korte wandeling te maken.
We komen in een Japanse tuin terecht, erg rustig. Later vinden we de "onsen" maar ook deze is helaas opgedeeld in een dames en heren gedeelte, dus dat laten we maar zitten. Inmiddels is het tijd om naar huis te gaan, maar we gaan zeker nog een keer deze kant op.