100 Yen shop en andere 100 sterke verhalen
07 Apr 2005
Zaterdag, tijd om de boodschappen te doen. We hadden een tip gekregen dat er een grote supermarkt is, met kleine(re) prijzen. Wij op onderzoek uit: Hyper Center Osada was makkelijk te vinden, één rechte weg. Het is een inderdaad een grote winkel en ze verkopen van alles. Naast de gebruikelijke supermarkt artikelen, kun je er ook terecht voor een TV, fiets, planten, lampen noem het maar op. We hebben er twee uur rondgelopen en zijn met een volle kar de deur uit gegaan.
Lampen ophangen, of in ons geval: verhangen, is hier een fluitje van een cent. De lichtpunten zijn een soort stopcontact en aan de lampen zit een soort stekker. Het is gewoon een kwestie van stekker in het stopcontact, draaien dat ‘ie vast zit en klaar is kees. Geen gefriemel met kroonsteentjes, het gemak dient de mens. Wat we tot nu toe gezien hebben van het aanbod aan lampen, is niet te vergelijken met b.v. Nederland. Ze zijn hier dol op veel licht, veel keuze in sfeer verlichting zijn we nog niet tegen gekomen. Maar, daar hoeven we ons ook niet druk over te maken, we zijn hier nl. In een gespreid bedje gekomen, zelfs inclusief sfeer verlichting.
We hebben ook de “100 yen shop” ondekt. Een paradijs voor mensen met een gat in hun hand, die toch niet te veel geld willen uitgeven. Zoals de naam al zegt, het kost daar allemaal 100 yen per stuk, zo’n 75 euro cent. De meisjes in de winkel lopen de hele tijd door de winkel te schreeuwen. We weten niet zeker wat ze zeggen, het lijkt wel het geschreeuw van markt koopmannen “mooi koopwaar, mooi koopwaar, kom kopen, kom kopen” of zoiets dergelijks, erg grappig. Lenette ging natuurlijk uit haar dak, mandje flink volgeladen, er is altijd wel iets wat handig zou kunnen zijn J. Wat blijkt, bij de kassa is de rekening niet een veelvoud van 100 yen, maar een raar bedrag van 1240 yen. Rara politie pet..... blijkt dat er nog apart BTW (5%) bovenop komt en dat toch niet alles 100 yen kost, dat staat aangegeven bij de rekken. Ach ja, al doende leert men.... Het blijft een winkel waar we regelmatig naar terug gaan.
Zondag zijn we gaan wandelen. Het was dan niet de wekelijkse zondag ochtend wandeling met Vic, Saskia en de honden, maar naar Mt. Inasa. De berg torent zo’n 400 meter boven de stad uit. Na een makkelijke klim van zo’n 1,5 uur, zijn we boven en hebben een spectaculair uitzicht over de stad en het water, de haven en de eilanden voor de kust van Nagasaki, ziet er geweldig uit. Ook hier weer verwijzingen naar de Nederlanders die hier vroeger gewoond hebben en het blijkt dat Middelburg de zusterstad is van Nagasaki – het is maar dat je het weet. Het lijkt dat er van alles te doen is, maar we weten niet wat en het is verlaten en de borden zijn in het Japans, dus we gaan zeker nog een keer terug, gewapend met de Lonely Planet, om uit te zoeken wat er allemaal te zien en te doen valt.
Voor de terugweg kiezen we een bospad, onderweg komen we een vaag bord tegen dat zegt dat er niet gejaagd mag worden OF dat je er niet mag wandelen omdat er gejaagd wordt. Ondanks dat het bord in het Engels was, was de boodschap niet duidelijk. Later zagen we een bord met de waarschuwing dat er slangen in de bossen waren, hadden we dan toch de verkeerde beslissing genomen, en was het dan toch beter om gewoon over de weg te lopen? Eigenwijs als we zijn, zijn we toch maar doorgelopen en zijn niet aangeschoten of gebeten door een slang.
Eenmaal terug in de “bewoonde wereld” zijn we een restaurantje binnen gegaan, een lunch hadden we wel verdiend. De serveerster vertelde ons trots dat wij de eerste buitenlandse gasten waren. De menu kaart was in het Japans, geen foto’s erbij, dus we hebben op goed geluk iets besteld, wat weer uitermate lekker bleek te zijn. Tot nu toe hebben we wat dat betreft nog iedere keer geluk gehad.
Lampen ophangen, of in ons geval: verhangen, is hier een fluitje van een cent. De lichtpunten zijn een soort stopcontact en aan de lampen zit een soort stekker. Het is gewoon een kwestie van stekker in het stopcontact, draaien dat ‘ie vast zit en klaar is kees. Geen gefriemel met kroonsteentjes, het gemak dient de mens. Wat we tot nu toe gezien hebben van het aanbod aan lampen, is niet te vergelijken met b.v. Nederland. Ze zijn hier dol op veel licht, veel keuze in sfeer verlichting zijn we nog niet tegen gekomen. Maar, daar hoeven we ons ook niet druk over te maken, we zijn hier nl. In een gespreid bedje gekomen, zelfs inclusief sfeer verlichting.
We hebben ook de “100 yen shop” ondekt. Een paradijs voor mensen met een gat in hun hand, die toch niet te veel geld willen uitgeven. Zoals de naam al zegt, het kost daar allemaal 100 yen per stuk, zo’n 75 euro cent. De meisjes in de winkel lopen de hele tijd door de winkel te schreeuwen. We weten niet zeker wat ze zeggen, het lijkt wel het geschreeuw van markt koopmannen “mooi koopwaar, mooi koopwaar, kom kopen, kom kopen” of zoiets dergelijks, erg grappig. Lenette ging natuurlijk uit haar dak, mandje flink volgeladen, er is altijd wel iets wat handig zou kunnen zijn J. Wat blijkt, bij de kassa is de rekening niet een veelvoud van 100 yen, maar een raar bedrag van 1240 yen. Rara politie pet..... blijkt dat er nog apart BTW (5%) bovenop komt en dat toch niet alles 100 yen kost, dat staat aangegeven bij de rekken. Ach ja, al doende leert men.... Het blijft een winkel waar we regelmatig naar terug gaan.
Zondag zijn we gaan wandelen. Het was dan niet de wekelijkse zondag ochtend wandeling met Vic, Saskia en de honden, maar naar Mt. Inasa. De berg torent zo’n 400 meter boven de stad uit. Na een makkelijke klim van zo’n 1,5 uur, zijn we boven en hebben een spectaculair uitzicht over de stad en het water, de haven en de eilanden voor de kust van Nagasaki, ziet er geweldig uit. Ook hier weer verwijzingen naar de Nederlanders die hier vroeger gewoond hebben en het blijkt dat Middelburg de zusterstad is van Nagasaki – het is maar dat je het weet. Het lijkt dat er van alles te doen is, maar we weten niet wat en het is verlaten en de borden zijn in het Japans, dus we gaan zeker nog een keer terug, gewapend met de Lonely Planet, om uit te zoeken wat er allemaal te zien en te doen valt.
Voor de terugweg kiezen we een bospad, onderweg komen we een vaag bord tegen dat zegt dat er niet gejaagd mag worden OF dat je er niet mag wandelen omdat er gejaagd wordt. Ondanks dat het bord in het Engels was, was de boodschap niet duidelijk. Later zagen we een bord met de waarschuwing dat er slangen in de bossen waren, hadden we dan toch de verkeerde beslissing genomen, en was het dan toch beter om gewoon over de weg te lopen? Eigenwijs als we zijn, zijn we toch maar doorgelopen en zijn niet aangeschoten of gebeten door een slang.
Eenmaal terug in de “bewoonde wereld” zijn we een restaurantje binnen gegaan, een lunch hadden we wel verdiend. De serveerster vertelde ons trots dat wij de eerste buitenlandse gasten waren. De menu kaart was in het Japans, geen foto’s erbij, dus we hebben op goed geluk iets besteld, wat weer uitermate lekker bleek te zijn. Tot nu toe hebben we wat dat betreft nog iedere keer geluk gehad.