Carlos tweede week
16 Feb 2005
Supermarkt vehaal wordt steeds grappiger, ik dacht dus dat ze me niet voor een derde keer konden pakken, nou, mooi wel dus, deze keer was het zout ipv suiker! Koffie met zout raad ik niemand aan, het was smerig! Wel heb ik iets positiefs over de supermarkt te melden, ze hebben DUVELS! Ik kon maar 2 stuks scoren maar ervaring heeft geleerd dat dat meer dan voldoende is voor mij. Ik heb gisteren dus van 2 heerlijke duvels genoten, nu de echte glazen nog (hint).
Ik had al eerder verteld over de tunnels waardoor ik heen moet als ik naar het werk moet. Het is in totaal 10 Km. Deze tunnels zijn echt eng. Ze zijn wel goed verlicht maar 2 richting verkeer die gescheiden worden door paaltjes met reflectors. Vooral in de avond is het best eng, het is klein, al die licht van tegenliggers (soms groot licht ann grhhhhh) die je zicht verblinden en om het nog erger te maken je hersenen weigeren te accepteren dat links rijden niet spookrijden is. Kortom: te weinig ruimte en vervelend rijden, ’s avonds neem ik tegenwoordig een andere weg die wat langer is maar met maar een tunnel.
Afgelopen maandag was het mistig in de avond, je voelt het al aankomen, dat heeft mij het nodige zweet bezorgd, in de tunnel was het namelijk geen mist te verkennen, maar als je eruit kwam dus wel, dan rijdt je met 80-90 km/uur de tunnel uit, ik was erg bezorgd om de mensen die achter mij reden, of ze mij wel konden zien, het bleek dus van wel. Maar dit is niets bij bij het verhaal van een collega van mij (Rachid, ook een ITA), hij reed vanuit Kumamoto terug naar Nagasaki, hij moest de snelweg (80 Km van Nagasaki vandaan) af vanwege de mist. Gelukkig voorzien van een navigatie system en een Japanse collega. Ze toetsen plaats van bestemming in de navigatie systeem en vervolgen hun weg. Navigatiesysteem leidde hun hoog de bergen in waar het nog mistiger was, met 10 km/uur kwamen ze na 3 uur weer beneden waar het zicht stukken beter was. Ze zijn gezond aangekomen maar ze waren wel goed geschrokken.
Op het moment hebben we een lange week-end omdat het ‘Japan Foundation day’ is. Daar komt het nog bij dat Chinezen (hier is een chinees wijk) een lampion festival hebben. Er komen zoiets van 750000 mensen van buitenaf naar Nagasaki om deze festival mee te maken. De hele chineze wijk is met llampions versierd, van gewone lampions tot draken en panda beren. Het is echt erg mooi. Na al deze indrukken besloot ik om ergens te gaan eten, nou... rijen van hier tot en met Tokio.. dat is vanaf hier niet zo ver maar toch. Ik heb de eet-tent met de korste rij gekozen. Dat was een restaurant waarbij je tegen een lopende band aankijkt waar allemaal bordjes voorbij komen met overheerlijk sushi.
Je geeft je naam op en na 15 minuten wordt je naam in het Japans opgeroepen (iets van Kaalos) ; een plaats wordt toegewezen en je gaat zitten. Naast mij kwam een gepensioneerde man zitten (bleek later) met een Juan Pablo Montoya petje op. Na 10 seconden vraagt hij waar ik vandaan kom, ik roep vol met trots op: Colombia! Hij zegt niets, er gaat ook geen belletje bij hem rinkelen over het verband van Montoya en Colombia. Wel gaat hij verder met allerlei vragen over wat ik hier in Nagasaki doe, of ik een vrouw en kinderen heb. Lange stilte, ik begin over formula 1, Montoya en het petje dat hij op heeft, zegt ie: F1? Petje? Ah ja, deze pet gebruik ik altijd als ik ga trimmen. Hij bestelde voor mij bier en shushi en zegt: ‘present from me for you’. Hoe kan je zoiemand niet mogen? 10 minuten later bestelt hij weer hetzelfde voor me, dat vond ik wel iets te aardig, maar hij weigerde dat ik de tweede ronde zou betalen. Uit moeizame gesprek met lonely planet phrase book kwam ik erachter dat hij een arts was, vier kinderen, vier klein kinderen heeft en een dochter dat in NY woont. Ook heb ik zijn adres en telelefoon nummer, ik moet met mijn vrouw langs komen... dat zullen we ook doen heb ik besloten. Het integreren poces in Japan is dus begonnen
Ik had al eerder verteld over de tunnels waardoor ik heen moet als ik naar het werk moet. Het is in totaal 10 Km. Deze tunnels zijn echt eng. Ze zijn wel goed verlicht maar 2 richting verkeer die gescheiden worden door paaltjes met reflectors. Vooral in de avond is het best eng, het is klein, al die licht van tegenliggers (soms groot licht ann grhhhhh) die je zicht verblinden en om het nog erger te maken je hersenen weigeren te accepteren dat links rijden niet spookrijden is. Kortom: te weinig ruimte en vervelend rijden, ’s avonds neem ik tegenwoordig een andere weg die wat langer is maar met maar een tunnel.
Afgelopen maandag was het mistig in de avond, je voelt het al aankomen, dat heeft mij het nodige zweet bezorgd, in de tunnel was het namelijk geen mist te verkennen, maar als je eruit kwam dus wel, dan rijdt je met 80-90 km/uur de tunnel uit, ik was erg bezorgd om de mensen die achter mij reden, of ze mij wel konden zien, het bleek dus van wel. Maar dit is niets bij bij het verhaal van een collega van mij (Rachid, ook een ITA), hij reed vanuit Kumamoto terug naar Nagasaki, hij moest de snelweg (80 Km van Nagasaki vandaan) af vanwege de mist. Gelukkig voorzien van een navigatie system en een Japanse collega. Ze toetsen plaats van bestemming in de navigatie systeem en vervolgen hun weg. Navigatiesysteem leidde hun hoog de bergen in waar het nog mistiger was, met 10 km/uur kwamen ze na 3 uur weer beneden waar het zicht stukken beter was. Ze zijn gezond aangekomen maar ze waren wel goed geschrokken.
Op het moment hebben we een lange week-end omdat het ‘Japan Foundation day’ is. Daar komt het nog bij dat Chinezen (hier is een chinees wijk) een lampion festival hebben. Er komen zoiets van 750000 mensen van buitenaf naar Nagasaki om deze festival mee te maken. De hele chineze wijk is met llampions versierd, van gewone lampions tot draken en panda beren. Het is echt erg mooi. Na al deze indrukken besloot ik om ergens te gaan eten, nou... rijen van hier tot en met Tokio.. dat is vanaf hier niet zo ver maar toch. Ik heb de eet-tent met de korste rij gekozen. Dat was een restaurant waarbij je tegen een lopende band aankijkt waar allemaal bordjes voorbij komen met overheerlijk sushi.
Je geeft je naam op en na 15 minuten wordt je naam in het Japans opgeroepen (iets van Kaalos) ; een plaats wordt toegewezen en je gaat zitten. Naast mij kwam een gepensioneerde man zitten (bleek later) met een Juan Pablo Montoya petje op. Na 10 seconden vraagt hij waar ik vandaan kom, ik roep vol met trots op: Colombia! Hij zegt niets, er gaat ook geen belletje bij hem rinkelen over het verband van Montoya en Colombia. Wel gaat hij verder met allerlei vragen over wat ik hier in Nagasaki doe, of ik een vrouw en kinderen heb. Lange stilte, ik begin over formula 1, Montoya en het petje dat hij op heeft, zegt ie: F1? Petje? Ah ja, deze pet gebruik ik altijd als ik ga trimmen. Hij bestelde voor mij bier en shushi en zegt: ‘present from me for you’. Hoe kan je zoiemand niet mogen? 10 minuten later bestelt hij weer hetzelfde voor me, dat vond ik wel iets te aardig, maar hij weigerde dat ik de tweede ronde zou betalen. Uit moeizame gesprek met lonely planet phrase book kwam ik erachter dat hij een arts was, vier kinderen, vier klein kinderen heeft en een dochter dat in NY woont. Ook heb ik zijn adres en telelefoon nummer, ik moet met mijn vrouw langs komen... dat zullen we ook doen heb ik besloten. Het integreren poces in Japan is dus begonnen