Saskia en Vic komen ons bezoeken (Vier reisverlagen van Saskia)

Reisverslag deel 1
Na een lange, maar redelijk relaxte reis, zijn we dan eindelijk aangekomen in het land van de reizende zon. Na 2 vluchten en een lange autoreis is het ons met name opgevallen dat hoe langer we reisden, hoe kleiner de mensen werden ))
De eerste vluchthaven waar we geland waren was Osaka, en dat is nog een redelijk grote stad dus de borden op de luchthaven waren nog gedeeltelijk in het engels. Toch was het nog een heel gedoe om door de imigratie heen te komen (de Japanners die het land binnenkwamen konden zich in rijen van 10 opstellen en waren dus redelijk snel door de douane. De "buitenlanders" hadden echter maar 1 rij gekregen en je kunt je voorstellen dat wij daar redelijk zenuwachtig van werden omdat we nog een aansluitende vlucht moesten halen en het gemiddeld 10 min. duurde voordat 1 persoon erdoor was), daarna onze koffers te halen en weer naar de binnenlandse vluchten zoeken. Een Engels sprekende japanner (erg zeldzaam!!) had ons gelukkig goed op weg geholpen.
We zaten in de terminal te wachten op onze vlucht en hadden uitzicht op de vliegtuigen die daar vertrokken. Een geweldig voorbeeld van de Japanse cultuur diende zich daar al aan. Elk vliegtuig wat namelijk getaxied werd naar de startbaan werd door twee in uniform gekleede mannetjes met witte handschoenen uitbundig uitgezwaaid als teken van een goede reis wensen. Machtig mooi om te zien want dat gebeurde met twee handjes die uitbundig gezwaaid werden, gevolgd door een diepe buiging. Ook wij kregen dus uiteindelijk een waardige vlucht toegewenst door deze twee helden.
Na de 2e vlucht liepen Vic en ik onze weg te zoeken op het vliegveld van Fukuoka wat niet mee viel omdat alle borden ondertussen Japanse tekens vertoonden. De mensen die voor en achter ons in de terminal liepen hadden een gemiddelde lengte van 1,50m dus we konden ruim over alle koppen heen kijken. Uiteindelijk zagen we Carlos en Lenette staan met een japanse welkomtekst en onze namen volgens Japanse traditie. Geweldig!

De autorit ging van Fukuoka naar Nagasaki wat ongeveer het meest zuidelijke puntje van Japan is. Een prachtig eiland met heel veel bergen en een soort van vulkaanlandschap. Nadat we bij hun appartement waren aangekomen moesten we alweer vaststellen dat dit land inderdaad niet gemaakt is voor grote Europeanen zoals wij. De leuning bij de trap is ongeveer op kniehoogte en de deur was zelfs voor mij met mijn 1.78m te laag en het kijkgaatje dat je gebruikt om naar de gallerij te kijken was ongeveer op navelhoogte.

Lenette en Carlos hebben naar Japanse maatstaven een ruim appartement dat erg gezellig ingericht is, met leuke karakterestieke items zoals de rijstpapier-panelen om kamers op te delen en uiteraard de toilet met allerlei snufjes (ik zal niet op details ingaan, maar je kunt zo'n beetje alles schoon laten spoelen....helaas ze hadden geen princess-sound (het muziekje om andere toiletgeluiden te camoufleren, iets wat in Japan heel normaal schijnt te zijn).
Vandaag zijn we naar het Atomic-bom museum in Nagasaki geweest. Dit was erg indrukwekkend. Daarna zijn we naar het Peace park geweest waar een groot monument staat op de plaats waar de bom 50 jaar geleden neerdaalde. De foto's van toen die daar tentoongesteld werden blijven voorlopig nog wel in onze gedachten hangen.... 


In Nagasaki, een stad vergelijkbaar met Eindhoven, komen duidelijk niet zoveel buitenlanders hebben we gemerkt. Vooral als je blond bent kijken de Japanners je aan alsof ze nog nooit zoiets eerder hebben gezien. De eerste reactie is meestal dat ze dan gaan giegelen of alle Engelse woorden gaan roepen die ze kennen (ze komen meestal niet verder dan bye bye). We leuk omdat je op die manier nog een beetje contact met de mensen hier krijgt en met gewoon communiceren lukt het hier meestal niet want ze verstaan geen woord. Je wordt daardoor wel erg creatief met gebarentaal! 

Gisteren hebben we in een schattig restaurantje gegeten waar ze gelukkig menukaarten met plaatjes hebben. Ik moet zeggen dat mijn eerste sushi ervaring niet slecht was (voor non-insiders; ik ben geen vis-eter!) dus ik ben hoopvol voor de komende dagen!

Reisverslag deel 2
Konichiwa!
De afgelopen dagen hebben we stad Nagasaki maar vooral de Japanse cultuur een beetje beter leren kennen.
(we hebben al rugpijn van het buigen). 



Gisteren hebben we alle locale Tempels hier bezocht, compleet met Buda's, monniken (die er nog steeds wonen!) en allerlei prachtige ornamenten. Deze tempels staan er allemaal al zo'n 50 jaar (alles moest natuurlijk na de A-bom weer opgebouwd worden hier) maar ze zijn stuk voor stuk indrukwekkend. De meeste huizen zijn hier later neergezet en wat wel jammer is dat deze tempels ondertussen helemaal omringd zijn door allerlei moderne gebouwen. Je bent dus in staat klakkeloos aan een Tempel voorbij te lopen omdat je ze niet verwacht midden tussen de andere gebouwen in. Het vergt ook wel wat kunst en vliegwerk ze daardoor te vinden (zeker met een Japanse plattegrond met - je raad het al - Japanse tekens). 
Ik heb al les van Carlos gehad zodat we enkele "basic" tekens kunnen herkennen. Als je ze trouwens redelijk logisch bekijkt (waar Lenette weer heel goed in is) kun je er enkele best begrijpen.


We hebben de afgelopen dagen enkel en alleen traditionele Japanse restaurants bezocht - je kent ze wel, waar je op de grond gevouwen moet zitten en met stokjes eet. Opzich valt dat laatste wel mee, maar voor ons Europeanen is twee uur op de grond vertoeven met een erg laag tafeltje waar wij onze lange bonestaken natuurlijk niet eens ondergevouwen krijgen niet altijd even comfortabel. De dames mogen zelfs niet eens in kleermakerszit zitten, die horen hun voetjes netjes onder hun billen te vouwen of de benen over elkaar naar links of rechts gevouwen. Je raakt er redelijk aan gewend, maar opstaan is voor ons alle 4 altijd weer een gevecht. Je hebt weinig gevoel meer in je benen of voeten en je hebt geen tafel waar je je aan kunt vasthouden of zo. De Japanners knikken altijd vriendelijk maar je ziet ze kijken en lachen.


Gisteravond heb ik de officiele sushi doop gehad. Er stond alleen maar rauwe vis op tafel en dat was wel even slikken ha ha. Ik moet zeggen dat het me reuze meeviel omdat de vis niet zo stinkt als bij ons. Dat scheelt echt al de helft. Ik heb alles geprobeerd, maar bij de inktvis waar de zuignapjes nog aanzaten ging toch echt mijn maag draaien en die heb ik toch maar overgeslagen. Lenette heeft foto's als bewijs gemaakt want thuis zullen ze me nooit geloven!!
De Japanners zelf zijn erg modebewust (alhoewel dat denken ze zelf want soms vraag je je af waar ze het vandaan halen) maar over 1 ding raken we maar niet uitgesproken en dat is over de manier waarop de vrouwen hier lopen. Het schijnt namelijk hier heel vrouwelijk te zijn om met ontzettende x-benen te lopen en heel erg te sloffen met je schoenen en dan ook nog eens met gebogen knieen (we hebben het geprobeerd maar het voelt niet echt natuurlijk aan. Het ziet er ook echt NIET uit. Buiten het feit dat ze op deze manier ontzettend snel hun schoenen slijten proberen ze ook op hoge hakken zo te lopen. Ze lopen dan haast naast hun schoenen met de hak helemaal naar binnen gevouwen. Je vraagt je echt af hoe ze het voor elkaar krijgen om te blijven staan.
Morgen gaat onze rondreis over het eiland beginnen. Ik kijk er wel naar uit want na een paar dagen stad ben ik wel toe aan een ander landschap. We starten bij Huize ten Bosch (een locatie waar de Hollandse handelsreizigers vroeger kwamen en waar ze getracht hebben veel Nederlandsel dingen na te bouwen). Ik ben benieuwd. We gaan ook naar Unzen (de natuurlijke hotsprings die ze hier hebben) waar we een dag heerlijk kunnen badderen en dan vervolgt onze reis naar een gigantische vulkaan en enkele Japanse kastelen. We sluiten af in een van de capsule hotels. Ik heb er veel over gehoord maar ik heb geen idee hoe het slaapt. Ik kan niet wachten!
Reisverslag deel 3
Onze reis is begonnen met een reis naar het noordelijke puntje van het zuidelijkste eiland van Japan. De natuur is hier geweldig mooi en doet een beetje aan de oostkust van de US denken. De bladeren van de bomen zijn ondertussen allemaal mooi rood geworden en de bergen zijn geweldig groot hier. We zitten in het gebied met de 16.000 eilandjes wat bij jullie misschien beter bekend is als het gebied waar The Last Samurai opgenomen is (voor wie de film gezien heeft dan).
De eerste stad waar we overnacht hebben was Hirado. Voordat ik hier kwam wist ik niet dat er zoveel Nederlandse historie in dit gebied te vinden was (niet dat ik nu naar Japan gekomen ben om veel over de NL geschiedenis te leren - ja ik zie jullie al denken maar het is geweldig om de samensmelting van de culturen te zien. We hadden geluk dat deze week net het herdenkingsfeest van de Nederlandse handelsvloot in Japan gevierd werd (als ik me goed herinner stond er een link naar een website: www.12xholland.nl voor wie een kijkje wil nemen...) en we konden dus meegenieten van een geweldig Japans feest. We moesten daarvoor naar een Japans kasteel boven op de berg klimmen waar de wandelroute uitgestippeld werd met lichtjes in bamboe stokken. Eenmaal bovengekomen werden we begroet met een traditionele thee ceremonie. Dat is dus niet aan iedereen gegeven, en was geweldig om mee te maken. Erg apart om als 4 hollanders tussen al die Japanners te zitten tijdens een feest ter herdenking van de NL - Japanse handelsgeschiedenis. 

Lenette was al een beetje bekend met de thee ceremonie en wat we moesten doen want dat was me niet helemaal duidelijk. Het kommetje met groene thee aanpakken, een paar keer met de klok meedraaien en dan met twee handen een slok nemen. Toen een Japans gebakje naar binnen gewerkt en de muziek met de Japanse trommels werd gestart. Daarna hadden we een show met samurai zwaarden en van alles en nog wat. Erg mooi om te zien!


We sliepen in een gezellig hotel met een erg schattige gastvrouw die via een computer met ons communiceerde (het microsoft vertaalprogramma heeft zo zijn voordelen) alhoewel ik erg onder de indruk ben van hoe goed Lenette en Carlos al in het Japans kunnen communiceren en lezen. 
Blijkbaar krijg je in elk hotel een mooie japanse kamerjas aangeboden die een beetje op een simpele kimono lijkt (de echte naam is geloof ik Yukata) waar je geacht wordt in rond te lopen tijdens je verblijf. Je moet er wel wat voor doen voordat je die aanhebt, maar dan heb je ook wat. We wilden er natuurlijk eentje kopen ter aandenken, maar dat mocht niet. We kregen er een kado! Gaaf!


Wat jullie natuurlijk wel weten is dat je overal je schoenen uit moet doen. Er staan dan overal sloffen die je aan kunt trekken voordat je ergens (hotel, restaurant of waar dan ook) naar binnen gaat. Uiteraard zijn deze sloffen niet in onze maten verkrijgbaar en het is elke keer weer een uitdaging om met sloffen die 6 maten te klein zijn rond te lopen zonder te struikelen - en dan ook nog eens met zo'n kimono aan! Zie je me al lopen???? 

Ondertussen heeft het weer een beetje roet in onze planning gegooit. We zijn aangekomen in Hikosan, een dorp waar veel Japanners komen om een weekendje uit te rusten. De geplande wandeling is niet doorgegaan vanwege de regen, maar we hebben de gekorte versie gedaan. We zijn wel bij een geweldig mooie tempel uitgekomen die voor de verandering in een grot gebouwd was. 
Vanavond hebben we een traditionele karaoke avond gedaan. Ook dit is opgenomen maar ik denk niet dat het goed voor ons imago is dat ik dit ga delen....
Morgen gaan we weer op pad - ik geloof ergens waar de hoogste brug van de wereld staat. Mmm, eens kijken hoe dat gaat met mijn hoogtevrees....
Reisverslag deel 4
Konichiwa!
Hier het laatste berichtje van onze Japanreis - helaas breekt over 4 dagen onze terugtocht weer aan. Onze rondreis over het eiland Kyushu is afgelopen en zijn we ondertussen weer in Nagasaki belandt. We hebben in 7 dagen 1500 km afgelegd en het was meer dan de moeite waard. Lenette en Carlos hebben ons een autenthiek stukje Japan laten zien en beleven - iets wat waarschijnlijk heel anders was geweest als we naar bijv. Tokyo waren gegaan. Maar dat is in elk land zo lijkt me; de grote steden geven een heel ander beeld van het land.
Ik moet wel zeggen dat - alhoewel het eten hier best lekker is - de rijst mij ondertussen mijn neusgaten uitkomt. Je krijgt hier rijst met soya saus voor ontbijt, lunch en avondeten. pfff, overdrijven is ook een kunst. Meestal hadden we geluk dat we een "westers" ontbijt met toast en een eitje konden bestellen, maar soms ook niet. Dan krijg je een origineel Japans ontbijt waarbij de gehele tafel vol met bakjes rijst, vis en vreemde vruchten staat. Ik heb dus geprobeerd de vis hier te eten, en dat is me redelijk goed afgegaan, maar voor ontbijt is toch echt teveel gevraagd. Op nuchtere maag is de aanblik en de geur van een compleet geroosterde vis met kop en al toch niet zo'n succes bebleken

Nadat we uit Hikosan vertrokken zijn, zijn we naar Miyazaki gegaan. Een stad die aandoet alsof het een grote stad in Florida is. Erg grote straten met dikke palmbomen, witte stranden en relaxte mensen. We zijn 's avonds in een pub belandt vol met New Zeelanders die al 7 jaar in Japan woonden omdat de vrouwen hier zo mooi zijn. Everyday is a fuckin' adventure in Japan was hun motto. Dat zegt alweer genoeg lijkt me 

De volgende dag hebben we Lenette's verjaardag gevierd - daarvoor zijn we naar Kumamoto vertrokken omdat Carlos met NL vrienden van hun had afgesproken om een goed feestje te gaan bouwen. Kumamoto is een grote stad dus we hadden goede hoop en goed cafe te vinden waar we konden doorzakken. Helaas, ons hotel had een nachtklok ingesteld en dat paste natuurlijk helemaal niet in ons schema. Lenette heeft toen in haar beste Japans uitgelegd dat ze jarig was en promt kregen we een Japanse versie van Happy B-day te horen (en net zo vals als dat de gemmidelde Japanner karaoke zingt!). Het heeft geholpen en we mochten een uurtje langer wegblijven maar echt doorzakken is er niet van gekomen. Helaas, alhoewel het verjaardagsfeestje toch wel geslaagd was!
De volgende dag stond wat mij betreft de spannendste dag op het programma. We zouden een nog actieve vulkaan gaan beklimmen, de enige in Japan waar je nog tot de krater mag komen. Actief betekent in dit geval dat er heel veel stoom en gassen uitkomen, gelukkig geen lava meer. De laatste uitbarsting was in 1991 geweest (maar het zal je maar net gebeuren dat ie begint te pruttelen Maar ook hier helaas....de wind stond verkeerd en het laaste stukje naar de krater toe was onbegaanbaar daardoor. Het was wel een apart gevoel om zo dicht bij een actieve vulkaan te staan en we baalden ontzettend dat we er niet op mochten. De volgende dag zijn we maar een andere berg (3300m via stenen en kettingen!) beklommen die naast een andere actieve vulkaan lag. Eenmaal bovenaan leek het net of we bovenop de wereld stonden en we hadden een geweldige uitkijk op het dal, de zee en de vulkaan naast ons - erg mooi maar ik was toch erg blij dat we weer naar beneden konden!
De laatste avond van de rondreis was wat mij betreft de meest geslaagde. We zaten in een klein gehucht waar geen kip op de weg te vinden was na 21.00 uur. Wij als gezonde hollanders zochten natuurlijk nog een leuk tentje om af te sluiten, maar na een half uur rondlopen hadden we bijna de moed opgegeven want er was niets wat ook maar op een kroegje leek. Totdat we ergens in een afgelegen straatje gigantisch valse en vooral harde muziek uit een inie-mini huisje hoorden komen. We vroegen een verdwaalde taxi chauffeur op straat wat er zich in dat huisje wel niet afspeelden en als antwoord kregen we "koffie". Koffie? ..."maar bier was er ook ok", voegde de Japanner er snel aan toe. Mooi, dat moesten we hebben. En ondanks dat de muziek niet echt uitnodigend was, hebben we ons toch maar door de kleine deuropening geworsteld en zijn naar binnen gegaan. Het huisje was zo klein dat er een bar met 5 barkrukken net inpaste, een klein tafeltje en in het hoekje een hele kleine wc in het andere hoekje. Achter de bar stond een barvrouw van van ongeveer 1.45m (ze kwam bij mij tot mijn middel) en dik in de 60 met grote ogen ons aan te kijken en wees snel op de 4 nog vrije krukken. Op de hoek zat een Japanse schone (ze had nog 3 tanden als ik het goed geteld had) en pot bier te drinken. Haar sandaaltjes midden in de kroeg op de grond (er was ook nergens anders plaats volgens mij) en zo vals als een kraai met een microfoon in haar hand Japanse karaoke aan het doen. Het vrouwtje achter de bar riep maar "Oki Oki"wat zoveel betekend als "wat zijn jullie groot"!. Dit vrouwtje had nog nooit een buitenlander gezien, laat staan Europeanen en ze vroeg ons meteen het hemd van ons lijf. Het was wat lastig communiceren en toen bleek dat we toch niet zo heel vloeiend in het Japans waren kreeg Lenette het karaoke boek toegestopt en moesten we ook gaan zingen! Ha ha, de Carpenders, de Beatles en alles wat maar enigszins mee te zingen was werd uit de kast gehaald. De kroeg stond op z'n kop! Het was een leuke en erg Japanse afsluiting van een geweldige week!

Nu zijn we dus weer in Nagasaki belandt. Morgenavond mogen de mannen naar een snackbar (nee, niet zoals wij ze kennen). Een snackbar hier is een een soort van escort bar voor de Japanse mannen. De meeste mannen werken hier de hele week in de grote stad en 's avonds gaan ze dan voor wat gezelschap naar een snackbar waar ze compleet in de watten worden gelegd door een Japanse schone. Vrouwen mogen ook wel naar binnen maar dan is het effect wat minder heb ik begrepen. Ik ben benieuwd!
Dit weekend gaan we naar Fukuoka waar we onze reis in Japan af zullen sluiten. Daar gaan we in een Capsule hotel overnachten - een hotel waar ze geen hotelkamers hebben maar een soort van capsules waar je in kunt slapen, compleet met audio, tv en een kleine mini-bar. De vorm is erg vergelijkbaar met een grote zonnebank - bewegen kun je je er dus niet echt in. Ik ben wel erg benieuwd of deze ook in Europese maten verkrijgbaar zijn want je voeten over de rand van het bed gooien is er dus niet bij!