Carlos eerste week
09 Feb 2005
Mijn eerste weeek in Japan is nu achter de rug en ik heb mijn eerste indrukken al kunnen maken. Het is je al zo vaak gezegd en verteld hoe het is om hier boodschappen te doen, maar eerlijk is eerlijk, je snapt het pas als je het zelf meemaak. Zo dacht ik olie te hebben gekocht: doorzichtig fles, het zag er geel uit, het bewoog als olie. Toen ik een eitje ging bakken kwam ik er snel achter dat het geen olie was, wat het wel is weet ik tot de dag van vandaag nog niet. Twee dagen later dacht ik: lekker ketchup kopen, en ik dacht toen: nu foppen ze me niet. Ik zag een grote doorzichtige fles, inhoud was rood en op het eticket zag je een tomaat, je voelt het al aankomen, thuis aangekomen kwam ik erachter dat ik geen ketchup had gekocht maar tomaatensap. Vandaag wou ik wasmiddel kopen, ik heb eerst een foto gemaakt van een oude pak (dat hier nog lag) en op het supermarkt heb ik dus gezocht naar de pak dat op de foto stond (zie je het al voor je?), mij krijgen ze geen drie keer te pakken. Inmiddels overweeg ik van het winkelen een hobby te gaan maken, zo uitdagend is het.
Verdere uitdagingen zaten mij op het appartament te wachten, om mee te beginnen: de toetsen op de afstandbediening van de TV, allemaal natuurlijk in het Japans, ik heb een TV schotel, daar hoort uiterard ook een afstandsbediening bij, na een paar combinaties van toetsen kwam wat beeld voorbij, maar liefst 4 kanalen! Uur later kwam ik tot de conclusie dat ik een abonnament voor de schotel moest aan gaan vragen.
Van bijna alle apparaten en instrumenten ligt hier een handleiding, van hoe je de WC bril verwarming aanzet tot hoe je de rijstkoker werkend kan krijgen, behalve dus van de TV afstands bediening en van een telefoon dat aan de muur hangt met een kleine TVscherm. Deze telefoon dient om de deur beneden (ik woon 15 hoog) te zien wie aanbelt en om de deur te bedienen. Ik wou weten waar al die knoppen voor waren, tijdens deze onderneming drukte ik op een rode knop, een soort alarm ging meteen heel hard aan, ik schrok heel erg maar wist het binnen 5 seconden uit te zetten. Na deze avontuur dacht ik: weet je wat, laten we aan de wasmachine beginnen, ik was net lekker bezig, wordt aan de duer geklopt, je raadt het al, het was de politie, Al na 5 minuten! Ik op mijn best mogelijk Japans (met handen en voeten) uitgelegd dat ik nieuw ben en wou gaan uitzoeken hoe alles in elkaar zat. Die politie man moet hebben gedacht: wat een ADHD kind. Hij begreep het en zei ‘no problem’ en ging weg. Overigens met de wasmachine ging alles goed, kleren hebben zelfde formaat als ervoor en het ruikt schoon.
Vanuit mijn appartament zijn er twee manieren om naar de office te rijden (25 km verder op) :
Optie 1 via het zuiden door een aantal tunnels, ik schat een total lengte van 7 km, deze ken ik
Optie 2 via het noorden maar met veel meer , deze ken ik niet
Te boek staat Nagasaki als een stad met subtropisch klimaat, mooi niet dus, aan het einde van mijn eerste ‘werkdag’ sneeuwde het al. De volgende dag, mijn tweede werkdag dus, sneeuwde het nog steeds. Ik heb toen alle moed bij elkaar opgerapt en ben ik begonnen aan mijn nieuwe avontuur, want: je rijdt hier aan de ‘verkeerde’ kant van de weg , ik ken de stad helemaal niet en het sneuwt als een gek. Ik reed richting het zuiden (optie 1), alles ging goed totdat ik de tunnel in wou, deze was afgesloten, ik moest dus via het noorden (optie 2) ik draai om en maak mijn eerste spookrijden ervaring meteen mee, gelukkig waren de stoplichten op rood zodat ik zonder probleem het kon corrigeren, was wel even schrikken natuurlijk. Ergens richting het noorden heb ik een afslag gemist want na 15 km zag ik Isahaya (stad waar de office ligt) niet meer op het bord. Ik maakte een U-turn waardoor een bus mij bijna raakte, althans daar leek het op. Ik ben naar het appartament gegaan en heb gewacht dat het ophield met sneeuwen. Tweede poging lukte wel om bij de office te komen, wel moest ik sneeuwketiingen gebruiken van de politie en ik kwam om 12 uur aan bij de office.
Zoals jullie kunnen lezen ik verveel me hier niet. Oh trouwens ik was nog eentje vergeten. Namelijk het parkeren van de auto als ik thuis aankom. Ik zal het schetsen: Je komt aan, je staat voor een garagedeur. Naast deze deur staat een klein paneel. Daarin moet je een parkeerkaart inschuiven en een pin code invoeren. Vervolges gaat de deur open (na een aantal seconden). De bedoeling is dat je de auto inrijdt op een of ander platform (zoiets al een loopbrug bij de garage) je zet auto uit en op zijn handrem, loopt naar buiten en drukt vervolgens op een ander knop op het paneeltje. Deur gaat dicht en de auto wordt verplaatst door een mechanisme ergens in het gebouw.
Dat is de normale procedure, Ide san, onze secretaresse vertelde mij dat ze bang was dat mij iets over zou komen en dat ze het liefst met mij zou willen gaan om deze procedure te doorlopen, ik zei: ben je gek, het zal mij wel lukken, alles staat op papier, toch? Ik kom dus hier aan, sta voor gesloten deur, stap uit, wil kaart in de gleuf insteken, maar er is geen gleuf te bekennen. Ik zag een kaartje in het Japans op het plaats waar ik een gleuf zou verwachten, wat het zegt is waarschijnlijk: kaart is niet meer nodig, ik dacht: OK, dan maar de pincode intikken, dat werkte, deur ging open, ik rijd de auto in, zet het uit en plots gaat een keiharde geluid door de ruimte heen, een vrouwelijke stem die je iets probeert te vertellen, een rood lampje gaat aan en ik dacht OEPS, maken dat je weg komt (is dit waarom Ide san zo bang was?). Ik zo snel mogelijk naar buiten. Er gebeurt niets, ik ga verder met de procedure en de deuren gaan dicht en de auto wordt weggevoerd. Al die panietk voor niets, waarschijnlijk zei die lieve dame: ‘verlaat nu rustig de auto en doe de deuren dicht, dank je wel voor je medewerking’
Verder gaat alles goed met mij hier hoor, dit is gewoon te leuk om het niet te vertellen.
Verdere uitdagingen zaten mij op het appartament te wachten, om mee te beginnen: de toetsen op de afstandbediening van de TV, allemaal natuurlijk in het Japans, ik heb een TV schotel, daar hoort uiterard ook een afstandsbediening bij, na een paar combinaties van toetsen kwam wat beeld voorbij, maar liefst 4 kanalen! Uur later kwam ik tot de conclusie dat ik een abonnament voor de schotel moest aan gaan vragen.
Van bijna alle apparaten en instrumenten ligt hier een handleiding, van hoe je de WC bril verwarming aanzet tot hoe je de rijstkoker werkend kan krijgen, behalve dus van de TV afstands bediening en van een telefoon dat aan de muur hangt met een kleine TVscherm. Deze telefoon dient om de deur beneden (ik woon 15 hoog) te zien wie aanbelt en om de deur te bedienen. Ik wou weten waar al die knoppen voor waren, tijdens deze onderneming drukte ik op een rode knop, een soort alarm ging meteen heel hard aan, ik schrok heel erg maar wist het binnen 5 seconden uit te zetten. Na deze avontuur dacht ik: weet je wat, laten we aan de wasmachine beginnen, ik was net lekker bezig, wordt aan de duer geklopt, je raadt het al, het was de politie, Al na 5 minuten! Ik op mijn best mogelijk Japans (met handen en voeten) uitgelegd dat ik nieuw ben en wou gaan uitzoeken hoe alles in elkaar zat. Die politie man moet hebben gedacht: wat een ADHD kind. Hij begreep het en zei ‘no problem’ en ging weg. Overigens met de wasmachine ging alles goed, kleren hebben zelfde formaat als ervoor en het ruikt schoon.
Vanuit mijn appartament zijn er twee manieren om naar de office te rijden (25 km verder op) :
Optie 1 via het zuiden door een aantal tunnels, ik schat een total lengte van 7 km, deze ken ik
Optie 2 via het noorden maar met veel meer , deze ken ik niet
Te boek staat Nagasaki als een stad met subtropisch klimaat, mooi niet dus, aan het einde van mijn eerste ‘werkdag’ sneeuwde het al. De volgende dag, mijn tweede werkdag dus, sneeuwde het nog steeds. Ik heb toen alle moed bij elkaar opgerapt en ben ik begonnen aan mijn nieuwe avontuur, want: je rijdt hier aan de ‘verkeerde’ kant van de weg , ik ken de stad helemaal niet en het sneuwt als een gek. Ik reed richting het zuiden (optie 1), alles ging goed totdat ik de tunnel in wou, deze was afgesloten, ik moest dus via het noorden (optie 2) ik draai om en maak mijn eerste spookrijden ervaring meteen mee, gelukkig waren de stoplichten op rood zodat ik zonder probleem het kon corrigeren, was wel even schrikken natuurlijk. Ergens richting het noorden heb ik een afslag gemist want na 15 km zag ik Isahaya (stad waar de office ligt) niet meer op het bord. Ik maakte een U-turn waardoor een bus mij bijna raakte, althans daar leek het op. Ik ben naar het appartament gegaan en heb gewacht dat het ophield met sneeuwen. Tweede poging lukte wel om bij de office te komen, wel moest ik sneeuwketiingen gebruiken van de politie en ik kwam om 12 uur aan bij de office.
Zoals jullie kunnen lezen ik verveel me hier niet. Oh trouwens ik was nog eentje vergeten. Namelijk het parkeren van de auto als ik thuis aankom. Ik zal het schetsen: Je komt aan, je staat voor een garagedeur. Naast deze deur staat een klein paneel. Daarin moet je een parkeerkaart inschuiven en een pin code invoeren. Vervolges gaat de deur open (na een aantal seconden). De bedoeling is dat je de auto inrijdt op een of ander platform (zoiets al een loopbrug bij de garage) je zet auto uit en op zijn handrem, loopt naar buiten en drukt vervolgens op een ander knop op het paneeltje. Deur gaat dicht en de auto wordt verplaatst door een mechanisme ergens in het gebouw.
Dat is de normale procedure, Ide san, onze secretaresse vertelde mij dat ze bang was dat mij iets over zou komen en dat ze het liefst met mij zou willen gaan om deze procedure te doorlopen, ik zei: ben je gek, het zal mij wel lukken, alles staat op papier, toch? Ik kom dus hier aan, sta voor gesloten deur, stap uit, wil kaart in de gleuf insteken, maar er is geen gleuf te bekennen. Ik zag een kaartje in het Japans op het plaats waar ik een gleuf zou verwachten, wat het zegt is waarschijnlijk: kaart is niet meer nodig, ik dacht: OK, dan maar de pincode intikken, dat werkte, deur ging open, ik rijd de auto in, zet het uit en plots gaat een keiharde geluid door de ruimte heen, een vrouwelijke stem die je iets probeert te vertellen, een rood lampje gaat aan en ik dacht OEPS, maken dat je weg komt (is dit waarom Ide san zo bang was?). Ik zo snel mogelijk naar buiten. Er gebeurt niets, ik ga verder met de procedure en de deuren gaan dicht en de auto wordt weggevoerd. Al die panietk voor niets, waarschijnlijk zei die lieve dame: ‘verlaat nu rustig de auto en doe de deuren dicht, dank je wel voor je medewerking’
Verder gaat alles goed met mij hier hoor, dit is gewoon te leuk om het niet te vertellen.