Uozu
20 May 2005
In de buurt van de Japanse Alpen, ligt Uozu, en laten wij daar nu ook een kantoor hebben.
Gelukkig krijg ik de kans om er naar toe te gaan. Eigenlijk lijkt het wel een beetje op de situatie in Nagasaki. De meeste ASML-ers wonen in Toyama, ongeveer even groot als Nagasaki en Uozu lijkt qua grootte veel op Isahaya. Het grote verschil is dat je in Uozu een kanon kunt afschieten om half 9 's ochtends en dan raak je nog niemand. en echte slaapstad.
Ieder dag ging ik met de trein naar het werk. Dat is ook een ervaring. Je treinkaartje haal je uit een automaat, maar hij wordt door een conducteur afgestempeld vóór je het perron op gaat. Wanneer je op de plaats van bestemming aankomt, geef je je kaartje af aan een conducteur die bij de uitgang van het perron staat. Iedereen wordt gegroet, met de bijbehorende buiging.
Dan is er in de trein zelf nog een conducteur, ik begrijp niet zo goed wat hij doet, waarschijnlijk alleen om aan te kondigen op welke stations we stoppen. Hij loopt regelmatig door de trein heen, en iedere keer als 'ie de wagon verlaat om naar de volgende wagon te gaan, draait hij zich om en buigt naar iedereen. Niemand die op hem let, behalve ik dan, want ik vindt het wel grappig.
De reis was erg nuttig, en ik heb ook weer wat nieuws geleerd: patchinko: het Japanse behendigheidsspel. Volgens de Japanse regering is het niet gokken, omdat je er geen geld mee kunt winnen. Nou, dit is dus een klassiek voorbeeld van je kop in het zand steken. Wanneer je er binnen komt wordt je meteen half doof van de herrie.
Het patchinko spel wordt met kleine metalen balletjes gespeeld, ze zijn zo'n 5mm in doorsnee. Je doet je geld in de gokautomaat en vanuit een onzichtbare voorraad wordt de gokautomaat, via een slurfje, gevoed met die balletjes. Je hebt dus niet eens de pret van zelf de balletjes in de automaat gooien. Dan heb je een knop waarmee je de snelheid waarmee de balletje het spel in komen kunt regelen. Het is de bedoeling dat de balletjes via een gat weer uit de machine komen. Dat zijn je "winstballetjes". Uiteraard verdwijnt 99% van de balletjes in de onzichtbare voorraad, en ben je je geld dus kwijt. Dat gaat nogal snel, kwam ik achter. Ik hoef dus niet uit te leggen dat ik niks gewonnen heb. Maar mocht je zo gelukkig zijn dat je genoeg balletjes hebt gewonnen, dan krijg je daar een prijs voor, in de vorm van een doosje of zoiets. Dit is dan het zogenaamde bewijs dat het geen gokspel is. Laat het nou zo zijn dat in de buurt van iedere patchinko tent, je altijd een klein tentje of gat in de muur vindt waar je je doosje kunt inleveren voor geld, aha, dus toch gokken...
Het weer was heerlijk en ik besloot om zaterdag te gebruiken om de omgeving te gaan verkennen. De trein gepakt naar Unazuki, in de bergen. Je moet er wel wat voor over hebben, 1.45 uur in de trein is niet mijn idee van pret, maar Unazuki is wel de moeite waard. Daarna een toeristich boemeltreintje genomen naar Keyakidaira, verder de bergen in. Dat ritje was erg spectacular, door de Kurobe kloof, langs gletsjers en een wilde rivier.
Keyakidaira is een geweldig plaats om mooie wandelingen te maken. Safety first, dus zijn er mooie paden aangelegd. Helaas.... het was nog te vroeg, de paden waren nog afgesloten omdat de reparaties na de winter nog niet klaar waren. Heb ik weer.
Keyakidaira is niet echt een dorp te noemen, je hebt er het boemelstationnetje en een paar winkeltjes, en dat is het dan. Ik heb dus maar de eerste trein terug genomen naar Unazuki, daar zijn de wandelmogelijkheden wel aanwezig. Ik volg de route naar het "peace statue", boven op de berg, dus het uitzicht moet geweldig zijn. De route loopt langs een bergweggetje, de verdwaalkans is zelfs voor mij klein en verkeer is er haast niet, dus da's goed geregeld.
Onderweg nog wel een paar keer geprobeerd om een bospad in te gaan, maar één keer leek het er op dat er gewaarschuwd werd voor beren en een andere keer zag het pad er niet zo betrouwbaar.uit. Hoe dan ook de wandeling was heerlijk en het uitzicht adembenemend. Unazuki is een dorpje met veel warm water bronnen (onsen), zelfs op straat hebben ze publieke voetenbaden aangelegd. Er zat een groep dames met de voeten in het warme water, dus ik heb mijn schoenen uitgedaan, spijkerbroek opgerold en ben er bij gaan zitten. Dat vonden ze wel lachen.
Helaas spraken zij geen Engels en ik geen Japans, dus veel verder dan hallo, een hoop gegiechel en tot ziens zijn we niet gekomen, maar lachen is een universele taal.
Zondag maak ik nog een stadwandeling en dan is het al weer tijd om naar het vliegveld te gaan, want de vlucht vertrekt om kwart voor 3. Carlos is met twee collega's een dagje naar Fukuoka gegaan, dat houdt in dat ze waarschijnlijk één van de gigantische electronica zaken in zijn geweest en er pas uit zijn gekomen toen het tijd was om mij op te halen op het vliegveld. Carlos is op zoek naar een palmtop, en graag met Engelse gebruiksaanwijzing. Dat valt niet mee, hij is dus helaas niet geslaagd in zijn missie. Wel heeft hij een "zakformaat" digitale camera gekocht, lekker handig, past zo in je broekzak.
Gelukkig krijg ik de kans om er naar toe te gaan. Eigenlijk lijkt het wel een beetje op de situatie in Nagasaki. De meeste ASML-ers wonen in Toyama, ongeveer even groot als Nagasaki en Uozu lijkt qua grootte veel op Isahaya. Het grote verschil is dat je in Uozu een kanon kunt afschieten om half 9 's ochtends en dan raak je nog niemand. en echte slaapstad.
Ieder dag ging ik met de trein naar het werk. Dat is ook een ervaring. Je treinkaartje haal je uit een automaat, maar hij wordt door een conducteur afgestempeld vóór je het perron op gaat. Wanneer je op de plaats van bestemming aankomt, geef je je kaartje af aan een conducteur die bij de uitgang van het perron staat. Iedereen wordt gegroet, met de bijbehorende buiging.
Dan is er in de trein zelf nog een conducteur, ik begrijp niet zo goed wat hij doet, waarschijnlijk alleen om aan te kondigen op welke stations we stoppen. Hij loopt regelmatig door de trein heen, en iedere keer als 'ie de wagon verlaat om naar de volgende wagon te gaan, draait hij zich om en buigt naar iedereen. Niemand die op hem let, behalve ik dan, want ik vindt het wel grappig.
De reis was erg nuttig, en ik heb ook weer wat nieuws geleerd: patchinko: het Japanse behendigheidsspel. Volgens de Japanse regering is het niet gokken, omdat je er geen geld mee kunt winnen. Nou, dit is dus een klassiek voorbeeld van je kop in het zand steken. Wanneer je er binnen komt wordt je meteen half doof van de herrie.
Het patchinko spel wordt met kleine metalen balletjes gespeeld, ze zijn zo'n 5mm in doorsnee. Je doet je geld in de gokautomaat en vanuit een onzichtbare voorraad wordt de gokautomaat, via een slurfje, gevoed met die balletjes. Je hebt dus niet eens de pret van zelf de balletjes in de automaat gooien. Dan heb je een knop waarmee je de snelheid waarmee de balletje het spel in komen kunt regelen. Het is de bedoeling dat de balletjes via een gat weer uit de machine komen. Dat zijn je "winstballetjes". Uiteraard verdwijnt 99% van de balletjes in de onzichtbare voorraad, en ben je je geld dus kwijt. Dat gaat nogal snel, kwam ik achter. Ik hoef dus niet uit te leggen dat ik niks gewonnen heb. Maar mocht je zo gelukkig zijn dat je genoeg balletjes hebt gewonnen, dan krijg je daar een prijs voor, in de vorm van een doosje of zoiets. Dit is dan het zogenaamde bewijs dat het geen gokspel is. Laat het nou zo zijn dat in de buurt van iedere patchinko tent, je altijd een klein tentje of gat in de muur vindt waar je je doosje kunt inleveren voor geld, aha, dus toch gokken...
Het weer was heerlijk en ik besloot om zaterdag te gebruiken om de omgeving te gaan verkennen. De trein gepakt naar Unazuki, in de bergen. Je moet er wel wat voor over hebben, 1.45 uur in de trein is niet mijn idee van pret, maar Unazuki is wel de moeite waard. Daarna een toeristich boemeltreintje genomen naar Keyakidaira, verder de bergen in. Dat ritje was erg spectacular, door de Kurobe kloof, langs gletsjers en een wilde rivier.
Keyakidaira is een geweldig plaats om mooie wandelingen te maken. Safety first, dus zijn er mooie paden aangelegd. Helaas.... het was nog te vroeg, de paden waren nog afgesloten omdat de reparaties na de winter nog niet klaar waren. Heb ik weer.
Keyakidaira is niet echt een dorp te noemen, je hebt er het boemelstationnetje en een paar winkeltjes, en dat is het dan. Ik heb dus maar de eerste trein terug genomen naar Unazuki, daar zijn de wandelmogelijkheden wel aanwezig. Ik volg de route naar het "peace statue", boven op de berg, dus het uitzicht moet geweldig zijn. De route loopt langs een bergweggetje, de verdwaalkans is zelfs voor mij klein en verkeer is er haast niet, dus da's goed geregeld.
Onderweg nog wel een paar keer geprobeerd om een bospad in te gaan, maar één keer leek het er op dat er gewaarschuwd werd voor beren en een andere keer zag het pad er niet zo betrouwbaar.uit. Hoe dan ook de wandeling was heerlijk en het uitzicht adembenemend. Unazuki is een dorpje met veel warm water bronnen (onsen), zelfs op straat hebben ze publieke voetenbaden aangelegd. Er zat een groep dames met de voeten in het warme water, dus ik heb mijn schoenen uitgedaan, spijkerbroek opgerold en ben er bij gaan zitten. Dat vonden ze wel lachen.
Helaas spraken zij geen Engels en ik geen Japans, dus veel verder dan hallo, een hoop gegiechel en tot ziens zijn we niet gekomen, maar lachen is een universele taal.
Zondag maak ik nog een stadwandeling en dan is het al weer tijd om naar het vliegveld te gaan, want de vlucht vertrekt om kwart voor 3. Carlos is met twee collega's een dagje naar Fukuoka gegaan, dat houdt in dat ze waarschijnlijk één van de gigantische electronica zaken in zijn geweest en er pas uit zijn gekomen toen het tijd was om mij op te halen op het vliegveld. Carlos is op zoek naar een palmtop, en graag met Engelse gebruiksaanwijzing. Dat valt niet mee, hij is dus helaas niet geslaagd in zijn missie. Wel heeft hij een "zakformaat" digitale camera gekocht, lekker handig, past zo in je broekzak.