Yufuin
11 Jun 2005
We hebben twee nachten in een jeugdherberg geboekt, en het idee is om weer eens lekker te gaan wandelen. Het leek ons leuker om in een jeugdherberg te slapen, dan heb je makkelijker contact met andere reizigers. Meestal hebben ze een soort huiskamer waar je medereizigers kunt ontmoeten en verhalen en tips uitwisselen. Op vrijdag vertrekken we meteen na het werk, en vinden gelukkig vrij snel de plaats van bestemming. De jeugdherberg ligt erg mooi tegen een berg met uitzicht op het dal en het dorpje Yufuin. Ze hebben een huiskamer, maar wij zijn de enige gasten.... We maken er toch gebruik van want het is toch gezelliger om met een drankje op de bank je boek te lezen, dan op de futon op de grond.
De futon, het traditionele Japanse bed, is een dun ondermatrasje, wat je op de grond legt, met daarop weer een dun matrasje. Een laken er omheen en klaar is Kees. Omdat het een jeugdherberg is, moet je zelf je bed maken, dus het kan zijn dat we het onder- en boven matras hebben omgewisseld, we zagen/voelden geen verschil en hebben er heerlijk op geslapen.
We hadden de wekker op 8 uur gezet, we wilden een flinke wandeling te maken. We waren vergeten om te vragen hoe laat het ontbijt is, maar het leek ons dat we toch wel tot 9 uur zouden moeten kunnen ontbijten.... ’s Ochtends om 7 uur wordt er op de deur geklopt – ontbijt! Wij dachten dat we vroege vogels waren met onze wekker op 8 uur, maar het kan nog vroeger!
Onder het genot van regen die tegen de raam aan tikt, genieten we van een heerlijk ontbijt. Tegen de tijd dat we klaar zijn met het ontbijt, komt de regen met bakken uit de hemel gevallen. We stellen het wandelen nog maar even uit, en gaan nog even lekker “naslapen” op onze futon.
Tegen de middag is het droog en trekken we er op uit. Het heeft geen nut om de bergen in te gaan, het is veel te glad en nat. We wandelen naar het dorp en zijn aangenaam verrast. Tussen de jeugdherberg en het dorp ligt een heel gezellige kunst wijk, met allerlei ateliertjes en moderne restaurantjes. We waren heel verbaasd, dit hadden we niet verwacht. In het centrum van Yufuin worden we weer verrast, het is een Japanse versie van Valkenburg: winkeltjes, restaurantjes en veel mensen.
We horen dat het het seizoen is van de vuurvliegjes. ’s Avonds gaan we dus terug naar het dorp om het spectakel te aanschouwen. Inderdaad veel vuurvliegjes, maar ook veel Japanners die de vuurvliegtjes met hun flits camera’s proberen te fotograferen, erg grappig.
Op zondag mogen we uitslapen en worden we om half 8 voor het ontbijt gewekt. Gisteren zijn er andere gasten gekomen, dus het is gezellig aan de ontbijttafel. Het is wel erg onwennig want ze kunnen/durven geen Engels te spreken. De dame naast Lenette heeft alle moed bij elkaar geraapt en zegt: hallo, ik ben Jehova Getuige. Ja, wat moet je daar mee... Helaas sprak ze verder geen Engels, dus daar is het bij gebleven. Na het ontbijt toch de geplande wandeling gelopen en dat was erg de moeite waard.
De futon, het traditionele Japanse bed, is een dun ondermatrasje, wat je op de grond legt, met daarop weer een dun matrasje. Een laken er omheen en klaar is Kees. Omdat het een jeugdherberg is, moet je zelf je bed maken, dus het kan zijn dat we het onder- en boven matras hebben omgewisseld, we zagen/voelden geen verschil en hebben er heerlijk op geslapen.
We hadden de wekker op 8 uur gezet, we wilden een flinke wandeling te maken. We waren vergeten om te vragen hoe laat het ontbijt is, maar het leek ons dat we toch wel tot 9 uur zouden moeten kunnen ontbijten.... ’s Ochtends om 7 uur wordt er op de deur geklopt – ontbijt! Wij dachten dat we vroege vogels waren met onze wekker op 8 uur, maar het kan nog vroeger!
Onder het genot van regen die tegen de raam aan tikt, genieten we van een heerlijk ontbijt. Tegen de tijd dat we klaar zijn met het ontbijt, komt de regen met bakken uit de hemel gevallen. We stellen het wandelen nog maar even uit, en gaan nog even lekker “naslapen” op onze futon.
Tegen de middag is het droog en trekken we er op uit. Het heeft geen nut om de bergen in te gaan, het is veel te glad en nat. We wandelen naar het dorp en zijn aangenaam verrast. Tussen de jeugdherberg en het dorp ligt een heel gezellige kunst wijk, met allerlei ateliertjes en moderne restaurantjes. We waren heel verbaasd, dit hadden we niet verwacht. In het centrum van Yufuin worden we weer verrast, het is een Japanse versie van Valkenburg: winkeltjes, restaurantjes en veel mensen.
We horen dat het het seizoen is van de vuurvliegjes. ’s Avonds gaan we dus terug naar het dorp om het spectakel te aanschouwen. Inderdaad veel vuurvliegjes, maar ook veel Japanners die de vuurvliegtjes met hun flits camera’s proberen te fotograferen, erg grappig.
Op zondag mogen we uitslapen en worden we om half 8 voor het ontbijt gewekt. Gisteren zijn er andere gasten gekomen, dus het is gezellig aan de ontbijttafel. Het is wel erg onwennig want ze kunnen/durven geen Engels te spreken. De dame naast Lenette heeft alle moed bij elkaar geraapt en zegt: hallo, ik ben Jehova Getuige. Ja, wat moet je daar mee... Helaas sprak ze verder geen Engels, dus daar is het bij gebleven. Na het ontbijt toch de geplande wandeling gelopen en dat was erg de moeite waard.