Kirishima
05 Nov 2005
Ons bezoek uit Nederland is nog maar net weg, maar tijd om te rusten is er niet. Het eerste weekend in november is een lang weekend, vanwege "culture day". Wij zijn er blij mee, het geeft ons weer een mogelijkheid om Kyushu te gaan verkennen.
We gaan eerst bij de Preustings op bezoek, gezellig weer een avondje doorzakken en bijkletsen. De volgende dag komt de regen met bakken uit de hemel. Maar we zijn positief, wat er nu valt, valt straks niet. Iedereen in de auto geladen, de natuur in om een wandeling maken. Onderweg kopen we wat te eten, en wanneer we op de plaats van bestemming aankomen, is het zowaar droog. We maken en mooie wandeling door een kloof, langs een rivier, en vinden zelfs een droog plekje op een trap op te gaan picknicken. De Preustings gaan naar huis en wij reizen door naar Kirishima.
Buiten een grote tempel heeft Kirishima niet veel te bieden, bezoekers komen voor de natuur en de warm water baden. Kirishima National Park bestaat uit een imponerend vulkaan landschap. Het is herfst en de kleuren van de bomen zijn prachtig.
We hebben een twee-daagse wandeling uit het Lonely Planet wandel boek een beetje aangepast, we slapen liever in het hotel, dan te moeten camperen. Het landschap is erg ruig en wisselend. De wandeling is geweldig mooi, maar ook wel zwaar. Het is goed te voelen dat we een jaartje ouder zijn...
's Avonds is de keuze aan restaurants erg beperkt, we vinden welgeteld één restaurant dat open is. Ze zijn erg vriendelijk, en vinden ons gestuntel met het Japanse menu erg om te lachen.
Maar we doen het niet slecht en wat we geserveerd krijgen was precies wat we verwachtten. We zijn al vroeg terug in het hotel met het idee om nog wat te lezen. Maar de futon (Japans bed op de grond) lonkt en het duurt niet lang voor we liggen te slapen.
De volgende dag valt de spierpijn wonderbaarlijk mee. Het is weer een mooie dag, we kunnen gewoon in t-shirt op pad. In het begin van de wandeling, hakt het er met een flinke beklimming meteen goed in. Carlos loopt krampachtig op het midden van het pad, voor iemand met hoogtevrees is dit zeer zeker niet het fijnste gedeelte van de wandeling. Lenette loopt met de tong op de schoenen, klimmen is nooit haar sterkste kant geweest. Maar wederom is het uitzicht geweldig. We willen aan de andere kant van de krater langs een smal pad weer verder. Een Japanse geeft te kennen dat die kant "no good" is. We begrijpen niet waarom het niet goed zou zijn. Wanneer er een gevaarlijke situatie is, dan zijn ze in dit land erg snel met het afsluiten van wegen en wandelpaden, en daar zag het niet naar uit. Ze blijft aangeven dat het geen goede beslissing is en ze vraagt ons even te wachten, ze haalt versterking. Een paar minuten later komt ze terug met twee andere wandelaars, die een paar woorden Engels spreken. Wat blijkt, in de regel gaan de wandelaars dezelfde weg terug, het pad wat wij gekozen hebben is een lange wandeling. Toen we uitgelegd hadden dat we gisteren een wandeling van 7 uur gemaakt hadden, was het ze duidelijk dat dit pad dus wel "good" is voor ons. We gaan verder, en worden onderweg getrakteerd op geweldige uitzichten en wisselende landschappen.
De wandeling eindigd 20 km buiten het dorp waar we slapen. Aangezien we er weer 7 uur op hebben zitten, zijn we van plan een taxi te regelen, die ons naar het hotel kan brengen. Op het parkeerterrein staat een telefoon cel, handig, want we hebben geen bereik met de mobiele telefoons. Gewapend met het telefoonboek, houden we een passerende automobilist aan. Een vriendelijk echtpaar, wat absoluut geen woord Engels spreekt. Met handen en voeten leggen we uit wat we willen. Ze begrijpen de boodschap, maar schijnbaar lukt het niet om de gewenste informatie in het telefoonboek te vinden. Ze bieden ons aan om ons naar het dorp te brengen. Hartstikke vriendelijk, vooral omdat ze uit de richting van het dorp kwamen, en dus voor ons weer terug moeten rijden...
We gaan eerst bij de Preustings op bezoek, gezellig weer een avondje doorzakken en bijkletsen. De volgende dag komt de regen met bakken uit de hemel. Maar we zijn positief, wat er nu valt, valt straks niet. Iedereen in de auto geladen, de natuur in om een wandeling maken. Onderweg kopen we wat te eten, en wanneer we op de plaats van bestemming aankomen, is het zowaar droog. We maken en mooie wandeling door een kloof, langs een rivier, en vinden zelfs een droog plekje op een trap op te gaan picknicken. De Preustings gaan naar huis en wij reizen door naar Kirishima.
Buiten een grote tempel heeft Kirishima niet veel te bieden, bezoekers komen voor de natuur en de warm water baden. Kirishima National Park bestaat uit een imponerend vulkaan landschap. Het is herfst en de kleuren van de bomen zijn prachtig.
We hebben een twee-daagse wandeling uit het Lonely Planet wandel boek een beetje aangepast, we slapen liever in het hotel, dan te moeten camperen. Het landschap is erg ruig en wisselend. De wandeling is geweldig mooi, maar ook wel zwaar. Het is goed te voelen dat we een jaartje ouder zijn...
's Avonds is de keuze aan restaurants erg beperkt, we vinden welgeteld één restaurant dat open is. Ze zijn erg vriendelijk, en vinden ons gestuntel met het Japanse menu erg om te lachen.
Maar we doen het niet slecht en wat we geserveerd krijgen was precies wat we verwachtten. We zijn al vroeg terug in het hotel met het idee om nog wat te lezen. Maar de futon (Japans bed op de grond) lonkt en het duurt niet lang voor we liggen te slapen.
De volgende dag valt de spierpijn wonderbaarlijk mee. Het is weer een mooie dag, we kunnen gewoon in t-shirt op pad. In het begin van de wandeling, hakt het er met een flinke beklimming meteen goed in. Carlos loopt krampachtig op het midden van het pad, voor iemand met hoogtevrees is dit zeer zeker niet het fijnste gedeelte van de wandeling. Lenette loopt met de tong op de schoenen, klimmen is nooit haar sterkste kant geweest. Maar wederom is het uitzicht geweldig. We willen aan de andere kant van de krater langs een smal pad weer verder. Een Japanse geeft te kennen dat die kant "no good" is. We begrijpen niet waarom het niet goed zou zijn. Wanneer er een gevaarlijke situatie is, dan zijn ze in dit land erg snel met het afsluiten van wegen en wandelpaden, en daar zag het niet naar uit. Ze blijft aangeven dat het geen goede beslissing is en ze vraagt ons even te wachten, ze haalt versterking. Een paar minuten later komt ze terug met twee andere wandelaars, die een paar woorden Engels spreken. Wat blijkt, in de regel gaan de wandelaars dezelfde weg terug, het pad wat wij gekozen hebben is een lange wandeling. Toen we uitgelegd hadden dat we gisteren een wandeling van 7 uur gemaakt hadden, was het ze duidelijk dat dit pad dus wel "good" is voor ons. We gaan verder, en worden onderweg getrakteerd op geweldige uitzichten en wisselende landschappen.
De wandeling eindigd 20 km buiten het dorp waar we slapen. Aangezien we er weer 7 uur op hebben zitten, zijn we van plan een taxi te regelen, die ons naar het hotel kan brengen. Op het parkeerterrein staat een telefoon cel, handig, want we hebben geen bereik met de mobiele telefoons. Gewapend met het telefoonboek, houden we een passerende automobilist aan. Een vriendelijk echtpaar, wat absoluut geen woord Engels spreekt. Met handen en voeten leggen we uit wat we willen. Ze begrijpen de boodschap, maar schijnbaar lukt het niet om de gewenste informatie in het telefoonboek te vinden. Ze bieden ons aan om ons naar het dorp te brengen. Hartstikke vriendelijk, vooral omdat ze uit de richting van het dorp kwamen, en dus voor ons weer terug moeten rijden...